این سحابی شبح‌مانند، تنها شاهد از یک ابرنواختر ناآرام است که مرگ ستاره غول‌پیکری با جرم 20 برابر خورشید را نمایش می‌دهد.

سحابی نقاب که به شکل یک گلوله بیادماندنی از گاز رشته‌ای نامنظم است، حدود 8100 سال پیش منفجر شده و از آن زمان تاکنون در وسعتی به اندازه 110 سال نوری گسترش یافته است.

این سحابی در لبه حبابی از گاز کم چگالی قرار گرفته که در پی مرگ ستاره به بیرون پرتاب شده بود و ما از زمین، موج شوک این ابرنواختر را در زمان تعامل با دیواری از گاز میان‌ستاره‌ای سردتر و ایجاد نور متعاقب آن مشاهده می‌کنیم.

سحابی نقاب در فاصله نزدیک به 2100 سال نوری از زمین و در صورت‌فلکی ماکیان قرار داشته و اگرچه ساختار آن با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست، این سحابی منطقه‌ای به اندازه شش ماه کامل را در آسمان پوشش داده است.

تصویر جدید ترکیبی از شش تصویر تلسکوپ هابل است که گستره‌ای به اندازه دو سال نوری را از این سحابی غول‌پیکر به نمایش گذاشته است. هر رنگ از این تصویر که با یک عنصر متفاوت مرتبط است: رشته‌های هیدروژنی به رنگ قرمز، رشته‌های سولفور به رنگ سبز و رشته‌های اکسیژن به رنگ آبی نمایش داده شده‌اند.

دانشمندان ناسا با مقایسه تصویر جدید با نمونه قدیمی به ثبت رسیده از همین ناحیه در سال 1997 امیدوارند بتوانند بینش بهتری را در مورد تکامل این سحابی تا حال حاضر بدست بیاورند.

منبع ایسنا

این حباب رنگی نوعی سحابی سیاره‌ای به نام NGC 6818 است که «سحابی جواهر کوچک» نیز لقب گرفته است.

سحابی مزبور در صورت فلکی قنطورس و در فاصله 6000 سال نوری از زمین واقع شده است. این ابر درخشان غنی فقط نیم سال نوری عرض دارد با این حال جواهری کوچک در مقیاس کیهانی به شمار می‌آید.

زمانی که ستارگانی مانند خورشید وارد دوره بازنشستگی‌ می‌شوند، لایه‌های خارجی‌ خود را برای خلق ابرهای درخشانی از گاز به نام سحابی‌های سیاره‌ای به داخل فضا پخش می‌کنند. انتشار این جرم یکدست نبوده و سحابی سیاره‌ای می‌تواند دارای شکل‌های بسیار پیچیده‌ای باشد.

سحابی NGC 6818 ساختارهای رشته‌مانند گره‌دار و لایه‌های متمایز از ماده دارد. دانشمندان معتقدند باد ستاره‌ای حاصل از ستاره مرکزی این ابر، ماده را به بیرون سوق می‌دهد و شکل طولانی آن را به وجود آورده است.

هنگامی که این باد سریع از میان ابر کند و متحرک عبور می‌کند، نوعی فوران‌های شفاف ویژه را در لایه‌های بیرونی‌تر خلق می‌کند.

هابل پیش‌تر و در سال 1997 از این سحابی تصویربرداری کرده و از «دوربین سیاره‌ای میدان وسیع 2» خود برای تصویربرداری از این جرم کیهانی بهره برده بود. این دوربین دارای فیلترهایی است که انتشارات اکسیژن و هیدروژن یونیزه‌شده را برجسته می‌کند.

تصویر جدید از همین دوربین از فیلترهای مختلف برای آشکارسازی نمایی متفاوت از این سحابی استفاده کرده است.

تلسکوپ فضایی هابل تلسکوپی است که در سال 1990 توسط شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام کیهان‌شناسی به نام ادوین هابل گرفته شد. گرچه هابل اولین تلسکوپ فضایی نبوده، اما یکی از بزرگترین آن‌هاست که برنامه‌ای مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپا بشمار می‌رود.

تمام فعالیت‌های تلسکوپ فضایی هابل توسط پایگاه‌های زمینی کنترل می‌شوند و نقطه مرکزی تمام عملیات‌ها تیم عملیات پرواز است که در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا واقع در مریلند قرار دارد.

منبع:ایسنا