سال‌های خیلی دور، در اوایل دوران دانشگاه و پیش از اینکه درس «مهندسی اینترنت» را با یکی از اساتید به نام ایران بگذرانم، تصور کلی‌ام از اینترنت یک دستگاه سوییچ خیلی بزرگ بود که در یکی از دانشگاه‌های امریکا قرار دارد. باورم این بود کل اینترنت را این سوییچ مدیریت می‌کند و اگر یک روز به هر دلیلی خراب یا قطع شود یا خراب‌کار و کشور ثالثی بتواند این سوییچ را خاموش کند، یک‌باره اینترنت کل دنیا قطع می‌شود.

دقیقاً مانند قطعی برق که همه دستگاه‌ها از کار می‌افتند و خانه تاریک می‌شود و سکوتی ترسناک و وهم‌برانگیز همه‌جا را فرا می‌گیرد و مردم از سایه خودشان یا صدای پای‌شان هم وحشت می‌کنند. در آن زمان، مطمئن بودم مدیران اینترنت کل دنیا برای خاموشی و قطعی این سوییچ تمهیداتی اندیشیده و علاوه بر اینکه محکمترین ساختمان و محفظه و دیوارهای غیرقابل‌نفوذ در برابر موشک‌ ساخته‌اند، حتما سوییچ دومی هم وجود دارد که در صورت خرابی سوییچ اول، بی‌درنگ شروع به‌کار می‌کند.