17 ميليون کاربر جديد اينترنت
“دو سال پيش تنها ۳ ميليون و ۲۰۰ هزار نفر از اينترنت استفاده مي‌کردند، اکنون اين آمار به ۲۰ ميليون نفر رسيده است”. اين بخشي از سخنان وزير محترم ارتباطات و فناوري اطلاعات در ديدار با وزير اقتصاد و صنايع جمهوري آذربايجان بود اما واقعا اين ادعا چقدر مي‌تواند صحت داشته باشد؟
شکاف نزديک به 17 ميليون نفري ميان تعداد کاربران اينترنت از دو سال پيش تا به امروز و رشد نزديک به 700 درصدي کاربران اينترنت، اگر صحت داشته باشد، اتفاقات فني خاصي را مي‌طلبد و کمترين اين اتفاقات، افزايش 700 درصدي پهناي باند اينترنت کشور است.
مهم‌ترين اتفاق در حوزه اينترنت در طول دو سال اخير، ارائه مجوز خدمات اينترنتي نسل سوم تلفن همراه به تمام اپراتورهاي تلفن همراه بوده است و لاغير. در واقع کشور در حوزه فناوري‌هاي مدرن و اصلي ارتباط اينترنتي هيچ گام مهمي بر نداشته است. خدمات اينترنتي تلفن همراه در تمام جهان يک خدمات مکمل محسوب مي‌شود و هرگز به عنوان يک راه حل اساسي براي استفاده دائمي از اينترنت محسوب نمي‌شود چرا که اين خدمات بسيار گران قيمت محسوب مي‌شوند. اگر شما نيز يکي از کاربران اينترنت همراه بوده باشيد، حتما در هنگام روشن کردن ارتباط ديتا در تلفن همراه خود با اين پيغام رو‌به‌رو شده‌ايد: “استفاده از اينترنت همراه، به افزايش هزينه‌ها منتهي مي‌شود”. بسياري از نرم‌افزارهاي تلفن همراه در حالت استفاده از ديتاي همراه به‌روزرساني نمي‌شوند چرا که در تمام جهان، مردم عموما در مواقع لزوم از اينترنت همراه استفاده مي‌کنند و بسياري از فعاليت‌هاي اينترنتي خود را در هنگام دسترسي به اينترنت ارزان‌تر انجام مي‌دهند اما از آن جا که اينترنت در کشور ما به اندازه کافي گران بوده است، اپراتورهاي همراه (عليرغم قيمت بسيار بالاي خدمات اينترنت همراه در ايران) موفق عمل کرده و در جذب مشتري پيروز بوده‌اند.
از اين رو، اين موفقيت و بهبود نسبي کيفيت دستيابي به اينترنت (آن هم عمدتا تنها در کلان شهرها و مراکز استان) يک پيشرفت زيرساختي و اصولي براي اينترنت کشور محسوب نمي‌شود. از سوي ديگر بايد به اين واقعيت توجه کرد که بسياري از کاربران امروز اينترنت تلفن همراه، همان کاربران امروز و ديروز ADSL هستند و در واقع، افزايش تعداد راه‌هاي دسترسي به اينترنت لزوما به معناي افزايش تعداد کاربران اينترنت نيست. در دنياي امروز، اينترنت و کاربر اينترنت تعاريف خاصي دارند و البته اين تعاريف نسبت به دو يا سه سال پيش کاملا متفاوت هستند.
ده سال پيش اينترنت يک پهناي باند حداقل 256 کيلوبيتي تلقي مي‌شد و 3 سال پيش اينترنت 3 مگابيتي، در حالي که همان سه سال پيش ميانگين پهناي باند دسترسي به اينترنت در ژاپن و کره جنوبي بيشتر از 50 مگابيت بر ثانيه بوده است؛ پهناي باندي که خدمات LTE نيز با آن فاصله قابل توجهي دارد.
بهبود نسبي وضعيت دسترسي به اينترنت در کشور طي دوران وزارت دکتر واعظي، اگر چه غيرقابل انکار است اما مسلما شق القمر هم نيست. تقريبا در همه شاخص‌هاي جهاني و رتبه‌بندي‌ها، ايران همچنان از نظر رشد در فناوري اينترنت، بدترين رتبه‌ها را کسب مي‌کند و در منطقه تنها نسبت به کشورهايي مانند عراق و افغانستان وضعيت بهتري دارد.
اگر چه بخشي از دلايل اين عقب ماندگي را بايد در سياست مسئولان قديمي‌تر وزارت ارتباطات جست‌وجو نمود اما عملکرد وزارت ارتباطات دولت يازدهم نيز در قبال توسعه اينترنت، آنچنان که بايد و شايد، درخشان نيست. در همين دو سال بسياري از تعرفه‌هاي اينترنت از جمله پهناي باند، بسته‌هاي اينترنت تلفن همراه و ترافيک اينترنت ADSL افزايش يافته، در حالي که افزايش تعداد مشترکان اينترنت بايد به کاهش هزينه‌ها منتهي مي‌شده است.
اميد است وزارت ارتباطات با دوري از آفاتي چون ارائه دائمي کارنامه با شاخص‌هاي ناشناخته، کمي بيشتر به انجام وظايف حاکميتي خود بپردازد و البته شبکه اينترانت ملي را نيز از ياد نبرد.
منبع: روزنامه خراسان
